Zo.
Dat werd wel weer eens tijd.
Een blogje.
Niet dat we er geen zin meer in hadden, au contraire [in tegendeel!], en ook zijn we van de zomer niet weggeweest, da's totaal overbodig als je temidden van je eigen vakantieland woont. Tenminste, zo zien wij dat. Maar het leven is hier zó anders en ook zó "profonde dans La Creuse profonde" [intens in het diepe Creuse]: alle dagen werken we wel in, aan, op, om en buitenshuis. Dat laatste geldt dan vooral voor Leontine die het afgelopen halfjaar zich is gaan bezighouden met het verzorgen van de hoogbejaarde nog thuiswonende franse medemens. Lieve ouwetjes die al hun hele 80 tot zelfs 100(!)-jarige leven diepgeworteld zijn in de plattelandsgrond van de noord-oostelijke Creuse. Het zijn lange dagen, vaak van acht tot acht, maar het is dankbaar werk, deze aide à domicile [thuiszorg] en het schept een diepe band met de lokale bevolking. Da’s mooi en over integreren gesproken... En, hoewel het vele kilometers in alle windrichtingen vreet om de kleine gehuchtjes te bereiken, levert het ook wat centen op, en een boterhammetje op z’n tijd gaat er natuurlijk wel in… dat mag u rustig weten.
László daarentegen bouwt en onderhoudt zich nog steeds een slijtage aan z’n knieën, rug en schouders voor alles wat maar ons domein heet. De laatste fase van een sologelukte dak- en muurvernieuwing is -bij monde van dit bericht- in volle gang maar ook maaien, zagen, harken, boren, repareren, sjouwen, hakken, breken en dan weer opruimen: alles moet worden gedaan op z’n tijd, franse tijd natuurlijk, en een frans tempo dus... doucement [rustig aan], anders is het niet (meer) vol te houden.
Maar ook de franse huizenmakelaardij blijft gewoon doorgaan en nu tijdens het oogstseizoen wordt de moestuin beetje-bij-beetje in potten en flessen gestopt, lèkker hoor straks, bij al die op onze houtkachels gestoofde vleespotten. En de hele winter kunnen onze kachels zich weer voeden met bèrgen zelfgesprokkelde, -gezaagde en -gekloofde houtblokken. Twee welteverstaan, kachels dan, want ook in de huiskamer pronkt nu een kleine antieke, een snoes van een potkacheltje die wel eerst helemaal moest worden gerestaureerd, maar binnenkort ook fijn voor kostelijke en -loze warmte gaat zorgen.
Dat werd wel weer eens tijd.
Een blogje.
Niet dat we er geen zin meer in hadden, au contraire [in tegendeel!], en ook zijn we van de zomer niet weggeweest, da's totaal overbodig als je temidden van je eigen vakantieland woont. Tenminste, zo zien wij dat. Maar het leven is hier zó anders en ook zó "profonde dans La Creuse profonde" [intens in het diepe Creuse]: alle dagen werken we wel in, aan, op, om en buitenshuis. Dat laatste geldt dan vooral voor Leontine die het afgelopen halfjaar zich is gaan bezighouden met het verzorgen van de hoogbejaarde nog thuiswonende franse medemens. Lieve ouwetjes die al hun hele 80 tot zelfs 100(!)-jarige leven diepgeworteld zijn in de plattelandsgrond van de noord-oostelijke Creuse. Het zijn lange dagen, vaak van acht tot acht, maar het is dankbaar werk, deze aide à domicile [thuiszorg] en het schept een diepe band met de lokale bevolking. Da’s mooi en over integreren gesproken... En, hoewel het vele kilometers in alle windrichtingen vreet om de kleine gehuchtjes te bereiken, levert het ook wat centen op, en een boterhammetje op z’n tijd gaat er natuurlijk wel in… dat mag u rustig weten.
László daarentegen bouwt en onderhoudt zich nog steeds een slijtage aan z’n knieën, rug en schouders voor alles wat maar ons domein heet. De laatste fase van een sologelukte dak- en muurvernieuwing is -bij monde van dit bericht- in volle gang maar ook maaien, zagen, harken, boren, repareren, sjouwen, hakken, breken en dan weer opruimen: alles moet worden gedaan op z’n tijd, franse tijd natuurlijk, en een frans tempo dus... doucement [rustig aan], anders is het niet (meer) vol te houden.
Maar ook de franse huizenmakelaardij blijft gewoon doorgaan en nu tijdens het oogstseizoen wordt de moestuin beetje-bij-beetje in potten en flessen gestopt, lèkker hoor straks, bij al die op onze houtkachels gestoofde vleespotten. En de hele winter kunnen onze kachels zich weer voeden met bèrgen zelfgesprokkelde, -gezaagde en -gekloofde houtblokken. Twee welteverstaan, kachels dan, want ook in de huiskamer pronkt nu een kleine antieke, een snoes van een potkacheltje die wel eerst helemaal moest worden gerestaureerd, maar binnenkort ook fijn voor kostelijke en -loze warmte gaat zorgen.
En ja, u begint het te begrijpen, dan blijft er tussen slapen, eten en werken niet veel tijd over om te internetten, excusez! Maar ook bij ons begint de zomer stilletjesaan van kleur te verschieten en z’n jas uit te trekken. En als dan het vele buitenwerk gaat plaatsmaken voor het rustiger binnenwerk, komt er ook weer rust en ruimte om bij een behaaglijk vuur en een glaasje -hopelijk koppige- zelfgemaakte cidre de pommes [appelcider] weer vaker de vingers over het toetsenbord te laten glijden. En zo het blog te vullen met onze ervaringen van de afgelopen maanden, meestal van ons tweeën maar soms ook op fraaie wijze gedeeld met vrienden.
Kortom, er valt nog genoeg te vertellen.
Het is maar dat u het weet.
A bientôt!
Kortom, er valt nog genoeg te vertellen.
Het is maar dat u het weet.
A bientôt!
